Apulia, Puglia,
region w południowo-wschodnich Włoszech, nad M. Adriatyckim i Zat. Tarencką (M. Jońskie);
Apulia
Encyklopedia PWN
pow. 19,4 tys. km2, 4 mln mieszk. (2010); stol. Bari, inne gł. m.: Tarent, Foggia, Lecce, Brindisi. Przeważającą część powierzchni Apulii zajmują pagórkowate równiny, w południowo-wschodniej części Apulii leży wapienna płyta apulijska, obejmująca Płw. Salentyński i wyż. Murge, w północno-zachodniej — aluwialna niz. Tavoliere, wapienny płw. Gargano i fragment Apenin Południowych. Region roln.-przem., jeden z gł. obszarów roln. Włoch, najważniejszy w kraju region uprawy winorośli, tytoniu, oliwek i lnu; poza tym uprawa zbóż, roślin strączkowych, buraków cukrowych (gł. na niz. Tavoliere), warzyw, drzew owocowych; rozwinięta hodowla owiec (gł. na wyż. Murge) i rybołówstwo; przemysł spoż. (gł. winiarski, olejarski, tytoniowy, rybny), rafineryjny i petrochemiczny (Bari, Tarent, Brindisi), hutnictwo żelaza (Tarent), przemysł maszyn., odzieżowy, włók., chem., cementowy, stoczn.; wydobycie boksytów (płw. Gargano), marmurów (Foggia, Brindisi), gazu ziemnego (Foggia), wielkie saliny mor. (Margherita di Savoia); liczne kąpieliska morskie.
Historia. Od VIII w. p.n.e. teren intensywnej kolonizacji gr.; IV–III w. p.n.e. pod panowaniem Rzymu; 216 p.n.e. bitwa z Hannibalem pod Kannami; w następnych wiekach Apulia była ważnym komunik. i strategicznym pomostem łączącym Rzym z Grecją; w poł. VI w. znalazła się pod kontrolą Bizancjum; 572–574 północną Apulię opanowali Longobardowie i utworzyli księstwo Apulii; reszta Apulii (z Bari, Tarentem i Brindisi) pozostała w rękach Bizancjum i stała się bazą oporu wobec ekspansji arabskiej; 1130 przyłączona do Królestwa Sycylii (Neapolu); od 1860 w składzie zjednoczonych Włoch.
