Albańczycy, nazwa własna Shqiptarët,
naród tworzący podstawową ludność Albanii,
Albańczycy
Encyklopedia PWN
mieszkają także w Serbii, Czarnogórze, Kosowie (1,7 mln), w północno-zachodniej Macedonii Północnej (500 tys.), Grecji (200 tys.), w Europie Zachodniej (250 tys. — zwłaszcza we Włoszech) oraz w USA i Turcji; język albański; chrystianizacja zakończyła się na przeł. XIII i XIV w.; wraz z najazdem tur., zwłaszcza od XVIII w., nastąpiła islamizacja; obecnie większość wierzących Albańczyków to muzułmanie, część na południu — prawosławni, część na północy — katolicy; Albańczycy są potomkami staroż. Ilirów; opierając się od VII w. p.n.e. do VI w. wpływom gr., rzym., bizant. i słow., zachowali odrębność etniczno-językową i kulturową, w pełni ukształtowaną ok. X w.; początki własnej państwowości XII w.; pod panowaniem tur. poł. XV–pocz. XX w.; w kulturze wyraźne wpływy tur. i arabskie; tradycyjne zajęcie — pasterstwo górskie; oparta na ustroju rodowo-plemiennym organizacja społ. przetrwała do pocz. XX w., natomiast wielka rodzina, silna więź krewniacza, stosunki patriarchalne i zasady prawa zwyczajowego istnieją wśród części Albańczyków do dziś; żywy folklor muz. i taneczny.
