Alakalufowie
 
Encyklopedia PWN
Alakalufowie,
Indianie Ameryki Południowej zamieszkujący wyspę Wellington i okoliczne wyspy;
język izolowany alakaluf jest uważany za jeden z języków paleoamer.; w latach 70. XIX w. żyło 3,5–4 tys. A., 1870–1910 epidemie, choroby i alkoholizm zdziesiątkowały ich — w latach 70. XX w. żyło tylko ok. 50 A.; niskorośli A. (140–160 cm) byli spokrewnieni z wymarłym już ludem Chono; w wierzeniach dominował szamanizm i magia łowiecka, występowała wiara w mitycznego przodka — władcę przyrody i zwierząt; stosowali obrzędy inicjacji; podstawą gospodarki A. było przybrzeżne, koczownicze zbieractwo i łowiectwo mor.; mieszkali w kopulastych szałasach, odzież wykonywali ze skór, a narzędzia z kamienia, kości i muszli; kilka rodzin tworzyło wspólnie migrującą grupę.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia