Adorno,
ród genueński;
Adorno
Encyklopedia PWN
największe wpływy osiągnął 1339–1528 (6 dożów), kiedy po wygnaniu starej arystokracji, do władzy w Genui doszły nowe rody, m.in. Adorno i rywalizujący z nimi ród Fregoso; najwybitniejsi Adorno: Gabriele, doża od 1363, mianowany 1368 przez ces. Karola IV cesarskim namiestnikiem, obalony 1370 w wyniku powstania, którym dowodził D. Fregoso; Antoniotto I, zm. 1397, doża od 1378, obalony i ponownie wybrany 1394, zagrożenie spowodowane walkami wewn. skłoniło go do oddania Genui królowi Francji, Karolowi VI; Agostino, doża 1487–99, sprzymierzeniec Sforzów, książąt Mediolanu, utracił urząd po zajęciu Mediolanu przez króla Francji, Ludwika XII; Antoniotto II, syn Agostina, 1513 sprawował rządy jako namiestnik króla Francji, później sprzymierzył się z Hiszpanią i po opanowaniu Genui przez ces. Karola V 1522–27 ponownie sprawował urząd doży do czasu zajęcia Genui przez Andrea Dorię dla króla Francji, Franciszka I de Valois; Giulano, zm. 1510; 1463 ożenił się z Katarzyną Fiesci, kanonizowaną 1737 jako św. Katarzyna z Genui. Linia flandryjska Adorno wywodziła się od krzyżowca Obizzo, zm. 1307, który osiadł w Brugii; Pietro, zm. 1409, był skarbnikiem komuny Brugii; Anselmo, wnuk Pietro, także skarbnik w Brugii, podróżował do Syrii i Afryki, był posłem ks. Burgundii, Karola Śmiałego w Persji i radcą króla Szkocji, Jakuba II. Z hiszp. linii Adorno wywodziło się wielu dowódców wojsk. i admirałów.
