Riemizow Aleksiej M., ur. 6 VII 1877, Moskwa, zm. 26 XI 1957, Paryż,
pisarz rosyjski;
Riemizow Aleksiej M.
Encyklopedia PWN
od 1921 na emigracji w Berlinie i Paryżu; 1921–78 w ZSRR nie wydawano jego utworów; początkowo poruszał znany motyw bezmyślnej i prymitywnej wegetacji na prowincji (opowieść Nieujomnyj bubien 1910), niechęci do cywilizacji miejskiej (powieści: Prud, pierwsza redakcja 1905, Siostry krzyżowe 1910, wyd. pol. 1985); głośne, znakomicie stylizowane na legendy, apokryfy, żywoty świętych oraz twórczość lud. zbiory Limonar’, siriecz: Ług duchownyj; Posołoń oba 1907; Opowieści apokryficzne 2000; w dramatach o cechach średniow. misteriów, próba wskrzeszenia tradycji ros. teatru lud. (Biesowskoje diejstwo 1919); emigracyjne, przeciwne rewolucji październikowej powieści: Ogniennaja Rossija, Rewel 1921, Wzwichriennaja Ruś, Paryż 1927; w utworach autobiogr. wprowadził do realist. ujętego obrazu rzeczywistości opisy snów, halucynacji, często motywy baśniowe (m.in. Podstriżennymi głazami, Paryż 1951, Ogoń wieszczej, tamże 1954, wyd. ros. 1990); w mistrzowski sposób posługiwał się techniką narracyjną tzw. skazu; jego eksperymenty formalne oddziałały na ros. prozę XX w.
