skaz
 
Encyklopedia PWN
skaz
[ros. skazywat' ‘opowiadać’],
lit. w ros. folklorze forma opowiadania ustnego;
dotyczy opowieści w pierwszej osobie i opowieści nie związanych z uczestnictwem narratora w wydarzeniach; charakteryzuje się m.in. częstymi zwrotami do słuchacza i powtórzeniami; w literaturze ros. termin oznaczający metodę narracji, imitującą wypowiedzenie ustne; s. jest pod wieloma względami bliski gawędzie; przeważnie jest to narracja w pierwszej osobie, często na tle innej warstwy narracyjnej; opowiadającymi są postacie z różnych środowisk społ.-kulturowych, zazwyczaj wywodzące się z kręgów mało wykształconych, ich narracja na ogół narusza normy języka lit., co najbardziej uwidacznia się w składni; może także występować narracja trzecioosobowa z narratorem autorskim, którego wypowiedź kształtuje się pod wpływem naleciałości „cudzej mowy”; s. może również przybierać formę stylizowanego monologu, w którym postać opowiadającego ujawnia się w leksyce, składni i w rytmie wypowiedzi; w XIX w. techniką narracji skazowej posługiwali się gł. N. Gogol i N. Leskow, a w XX w. mistrzowsko władali nią m.in.: A. Bieły, I. Babel, A. Riemizow, J. Zamiatin, M. Zoszczenko.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia