Milukow Pawieł N., ur. 27 I 1859, Moskwa, zm. 31 III 1943, Aix-les-Bains,
ros. polityk, historyk i publicysta;
Milukow Pawieł N.
Encyklopedia PWN
wykładowca na uniwersytecie w Moskwie (1886–95) i Sofii (1897–99); współzał. (1905) partii konstytucyjnych demokratów, od 1907 przwodn. jej KC; redaktor nacz. czasopisma „Riecz”; deputowany do III (1907–12) i IV (1912–17) Dumy Państw.; 1917 min. spraw zagr. Rządu Tymczasowego do 2 V (15 V starego stylu), domagał się prowadzenia wojny aż do zwycięstwa; jeden z przywódców białych, inspirator wojny domowej; od 1920 na emigracji, redaktor pisma „Poslednije nowosti”. Jako historyk kładł nacisk na związek zjawisk polit. i gosp.; autor licznych prac, m.in. o reformach Piotra I Romanowa i rewolucji w Rosji (Iz istorii russkoj intielligiencyi 1902, Istorija wtoroj russkoj riewolucyi 1921–24, Rossija na pieriełomie 1927).
