głuchoniemota

głuchoniemota,

med. brak zdolności prawidłowego mówienia bądź znaczne opóźnienie rozwoju mowy spowodowane wrodzoną bądź nabytą we wczesnym dzieciństwie utratą słuchu;

brak wzorców słuchowych z otoczenia i kontroli słuchowej własnej artykulacji, prowadzi do głębokiego zniekształcenia rytmu mowy, nieprawidłowego formowania tonu podstawowego i wadliwej artykulacji zgłosek i wyrazów; poprzez rehabilitację logopedyczną nawet u osób całkowicie głuchych można wykształcić mowę zrozumiałą dla otoczenia.