Dobraczyński Jan, ur. 20 IV 1910, Warszawa, zm. 5 III 1994, tamże,
pisarz,
Dobraczyński Jan
Encyklopedia PWN
od 1933 współpracownik prasy katol., 1936–39 tyg. „Prosto z mostu”; uczestnik kampanii wrześniowej i żołnierz AK w powstaniu warsz.; od 1984 gen. brygady; współredaktor pism konspiracyjnych, m.in. 1943–44 „Sprawy Narodu”; 1952–56 poseł na sejm (ze Stow. „Pax”) i 1985–89; 1953–55 przewodniczący rady redakcyjnej „Tygodnika Powszechnego”, 1983–89 przewodniczący PRON; proza Dobraczyńskiego, tradycyjna w formie narracji, jest prezentacją problemów wynikających z katol. wiary i nauki moralnej; powieści o tematyce okupacyjnej (W rozwalonym domu 1946, Najeźdźcy, t. 1–2 1946–47, A znak nie będzie mu dany 1957), hist. (Klucz mądrości 1951, Bramy Lipska 1976, Samson i Dalila 1979), współcz. (Dzieci Anny 1983), cykl powieści bibl. (m.in. Wybrańcy gwiazd 1948, Cień Ojca 1977), także wielokrotnie wznawiane Listy Nikodema (1951), przedstawiające dojrzewanie uczonego faryzeusza do przyjęcia chrześcijaństwa pod wpływem rozważań nad sensem ludzkiego cierpienia; opowiadania, szkice lit., przekłady utworów F. Mauriaca; wspomnienia; 1986 otrzymał nagrodę państw. I stopnia.
