współżyć
Encyklopedia PWN
synojkizm
w starożytnej Grecji proces tworzenia się większego organizmu politycznego (polis) z połączenia mniejszych ośrodków;
[gr. synoikismós ‘współżycie’],
syntonia
cecha osobowości przejawiająca się w umiejętności współżycia z otoczeniem i łatwości nawiązywania kontaktów z ludźmi.
[gr.],
testament
jednostronna czynność prawna, w której treści spadkodawca (testator) określa losy swego majątku na czas po swojej śmierci; także dokument obejmujący oświadczenie ostatniej woli;
[łac.],
Władysław II Jagiełło, założyciel dyn. Jagiellonów, ur. ok. 1351 lub 1361, zm. 1 VI 1434, Gródek Jagielloński (ob. Horodok, Ukraina),
król Polski, wielki książę litewski.
socjol. typ grupy (zbiorowości) społecznej o silnej więzi wewnętrznej, której podstawą są nie tyle świadomie wytknięte cele, ile czynniki emocjonalne, mające źródło w tradycji, obyczaju, wartościach, poczuciu obowiązku wobec grupy itp.;
zła wiara, łac. mala fides,
prawo istniejąca u osoby wykonującej jakieś prawo lub dokonującej czynności prawnej świadomość niezgodności własnego postępowania z prawem lub zasadami współżycia społ.;
