współczynnikiem kierunkowym
Encyklopedia PWN
mat. liczba a występująca w równaniu prostej y = ax + b, wyrażająca tangens kąta nachylenia tej prostej do osi odciętych OX.
mat. funkcja postaci y = ax + b, której wykresem jest linia prosta, nachylona do osi OX pod kątem α, takim że tg α = a (a nazywa się współczynnikiem kierunkowym prostej lub niekiedy jej spadkiem);
fale elektromagnetyczne dł. od 0,1 mm do 100 km (częst. od 3000 GHz do 3 kHz).
fiz. zjawisko nakładania się (superpozycji) 2 lub więcej fal, przy którym w różnych punktach przestrzeni następuje wzmacnianie (interferencja konstruktywna) lub osłabianie (interferencja destruktywna) amplitudy fali wypadkowej.
mat. pojęcie pierwotne (niedefiniowane) geometrii, intuicyjnie odpowiadające najkrótszej i najmniej zakrzywionej drodze.
telekom. linia transmisyjna służąca do dwukierunkowego przesyłania sygnałów za pośrednictwem fal radiowych (gł. mikrofal), ukształtowanych w wąską wiązkę za pomocą kierunkowych anten nadawczo-odbiorczych.
