w aspekcie teoriopoznawczym
Encyklopedia PWN
alienacja
proces, w którym to, co przynależy do istoty człowieka lub stanowi wytwór jego pracy staje się dla niego obce jako samodzielna rzeczywistość; jedna z podstawowych kategorii filozofii G.W.F. Hegla, L. Feuerbacha, K. Marksa.
[łac. alienus ‘obcy’, alienatio ‘wyobcowanie’],
w aspekcie pragmatycznym — nauka o metodach działalności nauk. i stosowanych w nauce procedurach badawczych;
praktyka
naukozn. dziedzina świadomej i celowej aktywności ludzkiej polegającej na przedmiotowej, zobiektywizowanej realizacji jakiejś nauki, doktryny, koncepcji itp.;
[niem. Praktik < gr. praktikós ‘czynny’, ‘rzeczowy’],
antropocentryzm
pogląd uznający człowieka za centrum całej rzeczywistości (przeciwstawny wobec teocentryzmu i kosmocentryzmu), a w wersji umiarkowanej akcentujący wyjątkową pozycję człowieka w świecie.
[gr. ánthrōpos ‘człowiek’, łac. centrum ‘środek’],
