praktyka
naukozn. dziedzina świadomej i celowej aktywności ludzkiej polegającej na przedmiotowej, zobiektywizowanej realizacji jakiejś nauki, doktryny, koncepcji itp.;
[niem. Praktik < gr. praktikós ‘czynny’, ‘rzeczowy’],
praktyka
Encyklopedia PWN
obejmuje także rezultaty owej działalności i doświadczenia w niej nabyte; czasem przeciwstawiana teorii jako dziedzinie aktywności wyłącznie intelektualnej. W filozofii marksist. jako jedna z podstawowych kategorii oznacza całokształt społ.-hist. działalności ludzi przekształcających rzeczywistość przyr. i społ. zgodnie z ich rozwijającymi się potrzebami. W aspekcie ontologicznym kategoria ta oznacza proces przekształcania przez ludzi obiektywnej rzeczywistości; w aspekcie teoriopoznawczym stanowi kryterium prawdy rozumiane jako sposób weryfikacji w działaniu tego, co człowiek poznaje, tj. przyrody i społeczeństwa przetwarzanych przez siebie; w aspekcie antropologiczno-socjol. oznacza proces samorealizacji człowieka, tj. przetwarzanie własnej osobowości w toku organizowania stosunków produkcji, przetwarzania stosunków społ., tworzenia instytucji społecznych. Zasadniczą formę praktyki stanowi w filozofii marksist. praca, zwłaszcza produkcyjna, polegająca na wytwarzaniu produktów zaspokajających ludzkie potrzeby.
