społeczność
Encyklopedia PWN
autonomia
filoz., socjol., teol. Autonomia to niezawisłość woli lub sumienia wykluczająca zależność od determinującego wpływu oddziałujących „z zewnątrz” (zatem heteronomicznych) czynników empirycznych, mających źródło w różnie ujmowanym prawodawstwie Bożym (teonomia) albo pochodzących od jakiegokolwiek autorytetu lub władcy (np. polityczna). W rozumieniu mocniejszym autonomia oznacza możliwość ustanawiania przez podmiot moralny własnych reguł postępowania, przeciwstawianych zarówno empirycznej heteronomii, jak i teonomii; jest traktowana jako centralna kategoria uzasadniająca próby budowania moralności bez etyki przez osoby odpowiedzialne, bo korzystające z autonomii (jak w koncepcjach „moralności ponowoczesnej”, np. u Z. Baumana). W ujęciu słabszym autonomia jest kojarzona nie tyle z wolą, co z sumieniem (lub rozumem praktycznym) podmiotu moralnego, który może samodzielnie ustalać reguły postępowania albo na zasadzie wolności, albo przez uzgodnienie przyrodzonych skłonności i niesprzecznych z nimi obowiązków, odkrywanych raczej niż konstytuowanych przez rozum praktyczny.
[gr., ‘samorząd’],
bhuta
w religijno-filozoficznej myśli hinduskiej gruby (niesubtelny) element świata fizycznego, żywioł.
[sanskr. bhūta ‘powstały’, ‘były’],
zbiór ksiąg świętych w judaizmie i chrześcijaństwie.
chrześcijaństwo, gr. christianismós, łac. christianismus, christianitas,
religia monoteistyczna i uniwersalistyczna, której istotą jest wiara w Jezusa Chrystusa.
lud w staroż. Grecji;
etnobotanika
subdyscyplina etnologii zajmująca się badaniem wiedzy lud. poszczególnych społeczności o świecie roślinnym oraz relacjami między tym światem a człowiekiem.
[gr. éthnos ‘lud’, ‘plemię’, ‘naród’, botanikós ‘zielarski’ < botánē ‘roślina’],
