roztwór glebowy
Encyklopedia PWN
właściwość gleby uzależniona od stosunku jonów wodorowych H+ i wodorotlenkowych OH– w roztworze glebowym i fazie stałej gleby;
utworzona przez najdrobniejsze cząstki gleby (średnica 0,5–0,001µm) część fazy stałej gleby, zawarta we frakcji koloidalnej (granulometryczny skład gleby).
gleba
naturalny twór wierzchniej warstwy skorupy ziemskiej powstały ze zwietrzeliny skalnej w wyniku oddziaływania na nią zmiennych w czasie i przestrzeni czynników glebotwórczych;
[łac.],
nauka o procesach życiowych zachodzących w komórkach, tkankach i w całym organizmie rośliny. Fizjologia roślin dąży do wyjaśnienia mechanizmów regulujących powstanie, wzrost i rozwój nowego osobnika (ontogenezę) i jego funkcjonowanie jako zintegrowanej całości;
substancje stosowane do selektywnego lub całkowitego hamowania rozwoju bądź niszczenia roślin występujących tam, gdzie są niepożądane;
proces pobierania przez roślinę dwutlenku węgla z powietrza (lub z wody) oraz roztworów soli mineralnych ze środowiska glebowego (lub wodnego);
