rdzeniem
Encyklopedia PWN
najsławniejszy z gramatyków staroindyjskich, twórca podstaw klasycznej gramatyki sanskryckiej.
mózg, mózgowie, encephalon,
u kręgowców największe skupisko komórek nerwowych (neuron) stanowiące zespół najwyższych ośrodków czuciowych, kojarzeniowych i ruchowych, tworzące z rdzeniem kręgowym ośrodkowy układ nerwowy; m. jest położony w mózgoczaszce.
parzyste nerwy odchodzące metamerycznie od rdzenia kręgowego;
afiks
morfem słowotwórczy,
[łac. affingo ‘dodaję’, ‘dolepiam’],
autonomiczny układ nerwowy
część układu nerwowego, unerwiająca mięśnie gładkie, mięsień sercowy i komórki gruczołowe zlokalizowane w różnych narządach i niepodlegające woli;
[gr.],
wegetatywny układ nerwowy, idiotropowy układ nerwowy, wisceralny układ nerwowy, trzewny układ nerwowy,
elektromagnes
cewka elektryczna, zwykle z rdzeniem ferromagnetycznym (magnetycznie miękkim) o otwartym obwodzie magnetycznym, wytwarzająca pole magnetyczne o określonych parametrach użytkowych po zasileniu jej prądem elektrycznym (magnetyzm).
[gr. ḗlektron ‘bursztyn’, magnḗtēs (líthos) ‘magnetyczny (kamień)’],