równowagę zewnętrzną
Encyklopedia PWN
ekon. w makroekonomii stan gospodarki, który występuje, gdy saldo bilansu handlowego wynosi zero (wpływy z eksportu są równe wpływom z importu).
stan, w którym nie występują tendencje (bodźce) do zmiany zachowań podmiotu gospodarczego lub oddziaływanie tych sił wzajemnie się znosi;
ekon. równoczesne występowanie stanu równowagi wewnętrznej i zewnętrznej w gospodarce.
kierunek ekonomiczny, zwany też szkołą równowagi ogólnej lub szkołą matematyczną, powstały w latach 70. XIX w. na politechnice w Lozannie, w ramach neoklasycznego nurtu w ekonomii.
wieloznaczny termin odnoszący się do: 1) struktury organizacyjnej społeczeństwa, porządkującej za pomocą aparatu administracyjnego działania jednostek i grup na podstawie norm przez siebie ustalanych; 2) organizacji grupy społecznej zajmującej pewne terytorium z władzą suwerenną na czele, związku politycznego, w którym władza prawomocna korzysta ze „środków panowania nad ludźmi” (M. Weber), lub „korporacji terytorialnej wyposażonej w bezpośrednią, samorodną władzę zwierzchniczą” oraz osobowość prawną (G. Jellinek). W obu ujęciach, podobnie jak w tym, w którym eksponuje się „gwarancyjny” charakter państwa, jako 3) struktury powołanej do ochrony uprawnień jednostek, odróżnia się państwo od społeczeństwa; inne znaczenie mają określenia państwa jako 4) „aktualizacji idei etycznej” (G.W.F. Hegel) lub 5) porządku prawnego, będącego strukturą normatywną, której organami są zarówno instytucje władcze, jak i obywatele (H. Kelsen).
psychologia
współcześnie, w najszerszym rozumieniu — nauka zajmująca się ludzkimi czynnościami lub zachowaniami, które składają się zarówno z subiektywnych procesów umysłowych, jak i z zewnętrznych, obiektywnych i fizycznych reakcji;
[gr. psychḗ ‘dusza’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
