powietrze glebowe
Encyklopedia PWN
gleba
naturalny twór wierzchniej warstwy skorupy ziemskiej powstały ze zwietrzeliny skalnej w wyniku oddziaływania na nią zmiennych w czasie i przestrzeni czynników glebotwórczych;
[łac.],
zespół właściwości fiz., chem. i biol. gleby, który zapewnia rosnącym na niej roślinom właściwe warunki wegetacji, zwłaszcza składniki pokarmowe, wodę i powietrze glebowe;
nauka o procesach życiowych zachodzących w komórkach, tkankach i w całym organizmie rośliny. Fizjologia roślin dąży do wyjaśnienia mechanizmów regulujących powstanie, wzrost i rozwój nowego osobnika (ontogenezę) i jego funkcjonowanie jako zintegrowanej całości;
substancje chemiczne i radioaktywne oraz bakterie chorobotwórcze i in. mikroorganizmy, występujące w glebach w ilościach przekraczających ich naturalną zawartość, niezbędną do zapewnienia obiegu materii i energii w ekosystemach, a także zanieczyszczenia mechaniczne, czyli substancje stałe inne niż tworzywo glebowe (części szkieletowe), o wymiarach ponad 1 mm, którymi mogą być m.in. odpady budowlane, nieorganiczne odpady komunalne, tj. tworzywa sztuczne, szkło, opakowania itp.
