pokoju
Encyklopedia PWN
wojna wielka z zakonem krzyżackim 1409–11,
wojna Polski i Wielkiego Księstwa Litewskiego z Krzyżakami;
4 wojny toczące się w starożytności między Rzymem a Macedonią;
wojny niemiecko-duńskie 1848–50 i 1864,
konflikty o księstwa Szlezwiku, Holsztyna i Lauenburga, połączone z Danią unią personalną, a zamieszkane w większości przez ludność niem.;
w węższym znaczeniu 2 wyprawy perskie na Grecję (490, 480–479 p.n.e.), w szerszym — epoka historyczna obejmująca 1. połowę V w. p.n.e. naznaczona serią konfliktów między światem greckim a imperium perskim.
wojny polsko-moskiewskie 1492–1667,
wojny toczone przez Polskę i Litwę z Moskwą (Rosją) od końca XV w. do XVII w. Wzrost siły wielkiego księstwa moskiewskiego, jaki nastąpił w XV w., a którego świadectwem było ostateczne zrzucenie zwierzchnictwa tatarskiego (1480), i głoszony przez władców moskiewskich program zjednoczenia wszystkich ziem ruskich pod zwierzchnictwem Moskwy (tzw. zbieranie ziem ruskich) doprowadziły do wojen moskiewsko-litewskich, do których następnie włączyła się także Polska; istotnym czynnikiem było również dążenie Rosji do uzyskania dostępu do morza.
wojny polsko-szwedzkie1563–1721,
wojny między Polską a Szwecją od połowy XVI w. do początku XVIII w. Przyczyną ich było dążenie Szwecji do opanowania południowo-wschodnich i południowych wybrzeży Morza Bałtyckiego, sprzeczne z interesami Polski w Inflantach i z jej próbami (od czasów Zygmunta II Augusta) prowadzenia własnej polityki morskiej (dominium maris Baltici); dodatkowym powodem wojen był konflikt dynastyczny.
