pogłos
Encyklopedia PWN
fiz. zjawisko przedłużania czasu trwania dźwięku (zanikającego po wyłączeniu źródła dźwięku w przestrzeni ograniczonej, np. w pomieszczeniu zamkniętym czy na placu otoczonym budynkami), spowodowane wielokrotnymi odbiciami fal dźwiękowych, które dochodzą do słuchacza w czasie krótszym niż 70 ms i nie są rozróżniane jako echo.
czas, po którym natężenie dźwięku w pomieszczeniu zamkniętym zmaleje po wyłączeniu źródła dźwięku o umownie przyjętą wartość 60 dB;
akustyka
dział fizyki i techniki tradycyjnie obejmujący naukę o dźwięku rozumianym jako zjawisko słyszalne, związane z rozchodzeniem się fal sprężystych w ośrodku gazowym, a w miarę rozwoju także w ośrodkach ciekłym i stałym.
[gr. akoustikós ‘dotyczący słuchu’],
ambiofonia
metoda korygowania warunków akustycznych studia lub sali koncertowej i uzyskiwania odpowiedniego nagłośnienia przez wydłużenie lub skrócenie czasu pogłosu.
[łac. ambo ‘oba’, gr. phōnḗ ‘głos’],
duński nowelista i poeta, pastor;
wrażenie słuchowe (lub zmierzony sygnał) wywołane przez powracający impuls fali sprężystej odbitej od przeszkody, dochodzące do obserwatora (lub odbiornika) z takim opóźnieniem czasowym, które pozwala na odróżnienie go od impulsu fali bezpośredniej;
