podmiotem

Encyklopedia PWN

językozn. forma czasownika, wyrażająca stosunek czynności do członów rzeczownikowych z nią związanych, tj. podmiotu i dopełnienia; s. czynna, zwrotna, bierna.

strukturalizm

[ang. < łac.],

termin upowszechniony w latach 40. XX w.; pierwotnie oznaczał podejście i metodę badawczą stosowane w lingwistyce, następnie stał się nazwą orientacji teoretycznej w antropologii społecznej i kulturowej, badaniach literackich, religioznawstwie i psychologii.

subiekt

[łac.],

językozn. człon zdania, → podmiot.

subsumpcja

[łac.],

log. stosunek zawierania się zachodzący między zakresami podmiotu i orzecznika w zdaniu ogólnotwierdzącym.

subwencja

[łac.],

subsydium,

ekon. szczególny rodzaj dotacji,

Syberia, Sibir’, Sybir,

kraina geogr. w Azji Północnej, gł. część azjat. terytorium Rosji;