okaleczeć
Encyklopedia PWN
kat, dawniej zw. też mistrzem,
osoba wykonująca wyroki śmierci; dawniej funkcjonariusz miejski (mistrz) wykonujący wyroki sądowe (śmierci, okaleczenia, piętnowania, chłosty) i prowadzący tortury;
kompozycja
prawo w średniow. prawie karnym okup uiszczony przez sprawcę przestępstwa w celu uchronienia się przed krwawą zemstą;
[łac. compositio ‘złożenie’, ‘układ’],
NLW, ang. Non-Lethal Weapons,
broń, której użycie nie powoduje śmierci lub trwałego okaleczenia, a tylko obezwładnienie przeciwnika, → broń obezwładniająca.
rytualne okaleczenie męskich i żeńskich (rzadziej) organów płciowych, praktykowane przez wiele ludów;
skaryfikacja
etnogr. rodzaj zwyczajowego okaleczenia ciała przeprowadzany na miękkich, zewn. częściach ciała, w wyniku którego powstają trwałe blizny;
[łac. scarificatio ‘zadrapanie’],
jedna z wad chodów koni;
