skaryfikacja

skaryfikacja

[łac. scarificatio ‘zadrapanie’],

etnogr. rodzaj zwyczajowego okaleczenia ciała przeprowadzany na miękkich, zewn. częściach ciała, w wyniku którego powstają trwałe blizny;

skaryfikację przeprowadza się najczęściej na policzkach, ramionach, piersiach, niekiedy także na pośladkach; blizny uzyskuje się przez nacinanie ciała ostrymi przedmiotami, a także przez przypalanie, które, oprócz nacinania, występuje dość powszechnie, na wyspach Melanezji; w celu uzyskania wyraźnych, wypukłych blizn do świeżych ran dodaje się różne substancje (np. popiół, sok roślinny, wapno, glinę), a także sam zabieg przeprowadza się kilkakrotnie; zjawisko skaryfikacji występuje przede wszystkim wśród tzw. społeczeństw pierwotnych w Afryce, Melanezji, Ameryce Południowej, Australii; skaryfikacje są często wykonywane podczas ceremonii inicjacyjnych, służą jako znak rozpoznawczy; blizny uzyskuje się też podczas zwyczajowych samookaleczeń za pomocą ostrych przedmiotów (np. na znak żałoby u aborygenów austral. z Terytorium Północnego).