nadzwyczajny
Encyklopedia PWN
w dawnej Polsce organizacja terytorialna stanu szlacheckiego.
w nowoż. uniwersytetach i innych szkołach wyższych kolegialne ciało złożone z profesorów zwyczajnych — kierowników katedr, współdziałające z rektorem w sprawach dotyczących kierowania uczelnią, zwłaszcza dotyczących jej organizacji i rozwoju (np. powoływania nowych profesorów nadzwyczajnych i zwyczajnych, kreowania nowych katedr, instytutów i kierunków studiów) oraz dydaktyki i nauki.
włoski architekt i teoretyk architektury doby manieryzmu.
posiedzenie plenarne rady gminy;
siła wyższa, łac. vis maior,
prawo zdarzenie pochodzące z zewnątrz, które ma charakter nadzwyczajny (nie da się przewidzieć), a którego skutkom nie można zapobiec nawet przy największych staraniach, np. powódź, uderzenie pioruna, wojna;
poeta;
