metodologiczny
Encyklopedia PWN
ekol. koncepcja metodologiczna, według której na organizację świata żywego składają się integrony (otwarte układy ściśle powiązanych ze sobą elementów), rządzące się swoistymi zasadami; stanowi podstawę badań populacyjnych i biocenotycznych.
Jezus Chrystus
założyciel i centralna postać chrześcijaństwa, które uważa go zarazem za człowieka i wcielonego Syna Bożego.
[gr. Iēsoús < hebr. Yě(hô)šû‘a ‘Jahwe zbawieniem’, skrócone do Yěšû‘],
Jezus z Nazaretu, ur. między 8 a 7 r. p.n.e., zm. 7 IV 30(?) r. n.e.,
filozof i metodolog nauki;
nurt we współczesnej filozofii politycznej i społecznej oraz filozofii etyki zrodzony z krytyki metodologicznych, epistemologicznych, antropologicznych i etycznych założeń liberalizmu.
kondycjonalizm
filoz. teoriopoznawcze i metodologiczne stanowisko, zgodnie z którym każde zdarzenie lub zjawisko jest jednoznacznie wyznaczone przez ogół warunków, w jakich ono zachodzi, a zatem, gdy zostanie ustalony ten ogół warunków, można uznać je za całkowicie poznane;
[niem. Konditionalismus < łac. condicionalis ‘warunkowy’],
