lądolód
Encyklopedia PWN
lądolód, lodowiec kontynentalny,
masy lodu grubości do kilku tys. m, pokrywające wielkie obszary powierzchni Ziemi;
Patagoński, Lądolód, Gran Campo de Hielo Patagónico, Hielo Continental Patagónico,
wielki lądolód w Andach Patagońskich, w Argentynie i Chile;
tworzenie się lądolodów pokrywających znaczne obszary powierzchni Ziemi.
geol. szeroka (do kilkudziesięciu km) dolina utworzona w plejstocenie podczas dłuższego postoju lądolodu, w wyniku erozyjnej działalności wielkich mas wód proglacjalnych, pochodzących z topniejącego lądolodu, i wód ekstraglacjalnych, płynących z obszaru niezlodowaconego;
najmłodsza era (jednostka geochronologiczna) w geologicznej historii Ziemi, trwająca od ok. 65 mln lat temu do dziś; także eratem (jednostka chronostratygraficzna) obejmujący skały powstałe w tej erze.
