kontynentalnych
Encyklopedia PWN
angielski architekt i urbanista, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli epoki georgiańskiej.
orogeneza
geol. termin, którego etymologia wskazuje na proces powstawania gór, ale który w literaturze geologicznej jest najczęściej używany na określenie procesów tektonicznych prowadzących do tworzenia się wielkich struktur tektonicznych, zwanych orogenami (orogen).
[gr. óros ‘góra’, génesis ‘pochodzenie’],
paleogeografia
dział geologii historycznej, nauka zajmująca się badaniem środowiska geograficznego w minionych epokach geologicznych;
[gr.],
era (jednostka geochronologiczna) w geologicznej historii Ziemi, najstarsza w eonie fanerozoicznym (fanerozoik), trwająca od ok. 540 mln do ok. 250 mln lat temu; także eratem (jednostka chronostratygraficzna) obejmujący skały powstałe w tej erze.
Pangea
geol. dawny kontynent, w którego skład wchodziły wszystkie współczesne bloki kontynentalne, powstały pod koniec paleozoiku wskutek zderzenia się ze sobą Gondwany, Euroameryki oraz kontynentów syberyjskiego i kazachskiego.
[gr.],
