kierowniczy
Encyklopedia PWN
organ kierowniczy ochotniczej straży (pot. zw. Dyrekcją Konstablów), powołanej z 5 na 6 III 1861 w Warszawie przez Delegację Miejską w celu utrzymania porządku w mieście;
egzamin
forma sprawdzania osiągnięć uczniów bądź studentów w obrębie danego przedmiotu bądź grupy przedmiotów nauczania;
[łac. examen ‘badanie’],
orientacja doktrynalna i polityczna przyjęta w połowie lat 70. XX w. przez niektóre partie komunistyczne Europy Zachodniej (Włoską Partię Komunistyczną, KP Hiszpanii, KP Wielkiej Brytanii, KP Belgii) oraz pozaeuropejskie (KP Japonii, KP Meksyku).
współcz. ruch społ. głoszący program równego uczestnictwa kobiet i mężczyzn w życiu prywatnym i publicznym oraz likwidację barier prawnych, ekon., kulturowych i związanych z nimi stereotypów myślenia, ograniczających udział kobiet i sprawowanie przez nie funkcji kierowniczych w przemyśle, nauce, kulturze;