kalandrowania

Encyklopedia PWN

kalander
[fr. < gr.],
zespół 2 lub więcej dociskanych do siebie obrotowych walców o równoległych osiach, osadzonych we wspólnej ramie, między którymi przechodzi obrabiany (poddawany kalandrowaniu) materiał (np.: papier, tkanina, dzianina, włóknina, skóra, folia).
dawna nazwa operacji gładzenia (kalandrowania) tkaniny lub papieru;
gładzenie, osełkowanie, honowanie,
technol. wykończająca obróbka ścierna, polegająca na wygładzaniu powierzchni przedmiotów (wcześniej obrobionej, najczęściej przez szlifowanie) za pomocą drobnoziarnistych pilników ściernych (osełek) dociskanych sprężyście do obrabianej powierzchni, najczęściej otworów, rzadziej wałków; wykonywane na obrabiarkach zw. gładzarkami;
gładzenie tkanin, kalandrowanie tkanin,
obróbka wykańczająca tkanin, gł. bawełnianego, poprzez przeprowadzenie tkaniny przez wielowałkową gładziarkę (kalander);
magnes
[łac. < gr.],
magnes trwały,
element wykonany z materiału magnetycznie twardego (magnetyczne materiały) namagnesowany do stanu nasycenia;
tworzywa sztuczne, tworzywa wielkocząsteczkowe,
materiały, których głównym składnikiem są polimery, najczęściej organiczne;
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia