jednostka geochronologiczna
Encyklopedia PWN
szósty okres (jednostka geochronologiczna) ery paleozoicznej, trwający od ok. 295 do 250 mln lat temu; także system (jednostka chronostratygraficzna) obejmujący powstałe w tym czasie skały.
archaik
geol. pierwsza wielka jednostka czasu (jednostka geochronologiczna) w dziejach Ziemi; trwał od ok. 4 mld do 2,5 mld lat temu; także jednostka chronostratygraficzna (eonotem) obejmująca powstałe w tym czasie skały.
[gr. archaikós ‘staroświecki’, archaíos ‘starożytny’],
era archaiczna, eon archaiczny, azoik, archeozoik,
czwarty okres (jednostka geochronologiczna) ery paleozoicznej trwający od ok. 408 do 355 mln lat temu; także system (jednostka chronostratygraficzna) obejmujący powstałe w tym czasie skały.
pierwszy okres (jednostka geochronologiczna) ery paleozoicznej, trwający od ok. 540 do ok. 490 mln lat temu; także system (jednostka chronostratygraficzna) obejmujący powstałe w tym czasie skały;
karbon
piąty okres (jednostka geochronologiczna) ery paleozoicznej, trwający od ok. 355 do ok. 295 mln lat temu; także system (jednostka chronostratygraficzna) obejmujący powstałe w tym czasie skały.
[łac. carbo ‘węgiel’],
drugi okres (jednostka geochronologiczna) ery paleozoicznej, trwający od ok. 490 do ok. 440 mln lat temu; także system (jednostka chronostratygraficzna), obejmujący powstałe w tym czasie skały.
