jazda
Encyklopedia PWN
med. metoda diagnostyczna pozwalająca na ocenę wydolności organizmu, zwłaszcza serca i naczyń wieńcowych;
broń obuchowo-sieczna, rodzaj cięższej siekiery bojowej z wydłużonym ku dołowi i tępo ściętym ostrzem;
w wojsku polskim od XVI w. żołnierz zaciężny w konnicy, szlachcic, który służył za żołd — w wysokości zależnej od liczebności wystawionego przez niego pocztu (kilku pachołków, potem 1–2 pocztowych);
Trevithick 
, ur. 13 IV 1771, k. Illogan (Kornwalia), zm. 22 IV 1833, Dartford (hrab. Kent),
brytyjski mechanik, wynalazca, pionier kolei.
[trẹwəŧık]
Richard , ur. 13 IV 1771, k. Illogan (Kornwalia), zm. 22 IV 1833, Dartford (hrab. Kent),
w. w woj. pomor., w pow. kwidzyńskim (gmina Ryjewo), na Pojezierzu Iławskim.
w wojsku rzymskim 1/24 lub 1/16 część oddziału jazdy — ala.
