towarzysz

towarzysz,

w wojsku polskim od XVI w. żołnierz zaciężny w konnicy, szlachcic, który służył za żołd — w wysokości zależnej od liczebności wystawionego przez niego pocztu (kilku pachołków, potem 1–2 pocztowych);

zaopatrywał siebie i poczet w konie, uzbrojenie oraz żywność; towarzysze husarscy byli uważani za równych stopniem chorążym autoramentu cudzoziemskiego; w jeździe lekkiej towarzysze służyli głównie pojedynczo.