izby poselskiej
Encyklopedia PWN
w Polsce od XV w. najwyższy organ ustawodawczy, w okresie II RP — jedna z izb parlamentu, w PRL — formalnie najwyższy organ władzy państwowej, w III RP — łącznie z senatem władza ustawodawcza.
bryt. wolnomyśliciel i reformator polityczny;
forma organizacji organu przedstawicielskiego (zwłaszcza parlamentu) polegająca na istnieniu w jego strukturze 2 części (izb), powoływanych w odrębny sposób i współdziałających w uchwalaniu aktów prawnych;
deputowany
osoba wyłoniona w wyborach jako przedstawiciel ludności w organie przedstawicielskim o charakterze ogólnopaństw. (parlament);
[łac. deputatus ‘wyznaczony’],
w Polsce od końca XV w. przewodniczący izby poselskiej;
