instrumentację

Encyklopedia PWN

[klạŋfa^rbnm

lo:dị:; niem.]

(melodia barw dźwiękowych),

muz. następstwo barw dźwiękowych w utworze muz., komponowane, za pomocą odpowiedniej instrumentacji, na wzór następstwa wysokości dźwięków (melodii);

[koklę̣]

Charles, ur. 27 XI 1867, Paryż, zm. 31 XII 1950, Le Canadel (dep. Var),

fr. kompozytor i teoretyk muzyki;

grupa kompozytorów i muzyków czeskich, niem. i wł., działających na dworze elektora Palatynatu Dolnego — od 1740 w Mannheimie, 1778–1800 w Monachium;

̣ndlszo:n ba^rtọldi],

Mendelssohn, Felix Wymowa

, ur. 3 II 1809, Hamburg, zm. 4 XI 1847, Lipsk,

niemiecki kompozytor, także dyrygent i pianista.

Mirecki Franciszek, ur. przed 31 III 1791 (data chrztu), Kraków, zm. 29 V 1862, tamże,

kompozytor;

[gr.-łac.],

muz. kierunek w muzyce ujawniający się w niektórych okresach XIX i XX w., nawiązujący do klasycyzmu i baroku;

Słownik języka polskiego