hipostatyczne
Encyklopedia PWN
w chrześc. teologii jedność bóstwa (boskiej natury) i człowieczeństwa (ludzkiej natury) w osobie Jezusa Chrystusa (Boga-człowieka), która dokonała się w chwili poczęcia Jezusa (wcielenie);
gen
fragment DNA (lub u niektórych wirusów RNA) kodujący określone białko lub RNA.
[gr. génos ‘ród’, ‘pochodzenie’, ‘gatunek’],
hipostaza
pojęcie, które pod wpływem neoplatonizmu było przez pisarzy chrześcijańskich używane początkowo jako równoznaczne z pojęciem substancji i istoty; od IV w. w teologii hipostazą nazywano każdą z osób boskich Trójcy Świętej; w chrystologii unia hipostatyczna to zjednoczenie natur boskiej i ludzkiej w Jezusie;
[gr. hypóstasis ‘podstawa’, ‘istota’],
Jezus Chrystus
założyciel i centralna postać chrześcijaństwa, które uważa go zarazem za człowieka i wcielonego Syna Bożego.
[gr. Iēsoús < hebr. Yě(hô)šû‘a ‘Jahwe zbawieniem’, skrócone do Yěšû‘],
Jezus z Nazaretu, ur. między 8 a 7 r. p.n.e., zm. 7 IV 30(?) r. n.e.,
chrześc. doktryna teologiczna z V w.; powstała jako rezultat polemik Nestoriusza ze św. Cyrylem z Aleksandrii;
