haubica
Encyklopedia PWN
haubica
działo o stosunkowo krótkiej lufie, przeznaczone do wystrzeliwania pocisków przy znacznym kącie podniesienia lufy (niektóre h. ok. 70°), z niezbyt dużą prędkością początkową (na ogół poniżej 600 m/s);
[niem. < czes.],
działo o cechach pośrednich między armatą a haubicą;
armata
działo o stosunkowo długiej lufie (40–75 kalibrów), mogące szybko oddawać kolejno po sobie następujące strzały, charakteryzujące się tym, że wystrzeliwane z niego pociski poruszają się po torach (krzywych) płaskich, mają dużą prędkość początkową (700–2000 m/s) i dużą donośność (w zależności od kalibru od kilku do ponad 40 km);
[łac., ‘uzbrojona’],
Barthel de Weydenthal Przemysław Antoni, pseud. Borucki, Barta, ur. 13 VI 1893, Będków, zm. 7 IV 1919, Odessa,
pułkownik; członek uczniowskich organizacji patriotyczno-konspiracyjnych;
rodzaj broni miotającej, która do napędu pocisków wykorzystuje energię gazów powstających podczas spalania ładunku miotającego (napędowego);
