gotowe
Encyklopedia PWN
w archeologii termin chronologii względnej określający III okres epoki żelaza, odnoszący się do obszarów Barbaricum;
Sarmaci, gr. Sarmátai, łac. Sarmatae,
ludy koczowniczo-pasterskie pochodzenia irańskiego przemieszczające się falami VI–IV w. p.n.e., wskutek kryzysu ekol., ze środkowej Azji przez południowy Ural w kierunku stepów położonych na północ od M. Czarnego.
w Polsce od XV w. najwyższy organ ustawodawczy, w okresie II RP — jedna z izb parlamentu, w PRL — formalnie najwyższy organ władzy państwowej, w III RP — łącznie z senatem władza ustawodawcza.
Sinan Raszid ad-Din, Rašīd ad-Dīn Sinān, zw. Starcem z Gór, arab. Szajch al-Dżabal, ur. ok. 1130, k. Al-Basry, zm. 1192 lub 1193,
od ok. 1164 najwybitniejszy przywódca nizarytów (asasynów) w Syrii;
m. w Szwecji, w hrab. Västra Götaland, ok. 25 km na zachód od Skövde. Przedchrześcijański ośrodek kultowy zachodnich Gotów (Götar); od pocz. XI w. centrum misji chrystianizacyjnej (jednej z pierwszych w Szwecji) i ośrodek biskupstwa; centrum prow. Västergötland (miejsce landstingu), gród, potem zamek król.; spadek znaczenia po reformacji i wojnach XVII w.
stal
przerobiony plastycznie techniczny stop żelaza z węglem zawierający do 2,11% węgla oraz inne pierwiastki pochodzące z surowców i paliw stosowanych podczas otrzymywania stali (składniki zwykłe i domieszki) lub dodawane celowo (składniki stopowe).
[niem.],
