fanariota
Encyklopedia PWN
gr. mieszkańcy Fanaru, dzielnicy Konstantynopola, gdzie po zdobyciu 1453 miasta przez Turków znajdowała się siedziba patriarchatu (od 1601), wokół której skupili się ocaleni przedstawiciele arystokracji bizant. oraz najbogatszych rodzin gr. z terenów dawnego cesarstwa (Mawrokordatosowie, Gikasowie, Sutsosowie, Ipsilantisowie, Muruzisowie, Mawrojenisowie i in.);
dzielnica w Konstantynopolu, zamieszkana przez rody greckie, → fanarioci.
Stambuł, İstanbul, 324–1453 Konstantynopol, staroż. Bizancjum,
m. w zachodniej Turcji, w Europie i Azji, nad morzem Marmara, cieśn. Bosfor (szer. 0,75–3,7 km) i jej odgałęzieniem, zat. Złoty Róg; ośrodek adm. ilu İstanbul.
