ekologiczny
Encyklopedia PWN
etyka ekologiczna, ekoetyka, etyka środowiskowa,
nurt etyki, której gł. ideą jest związek człowieka z otoczeniem, utrzymujący naturalną równowagę i harmonię;
ekol. strefa w obrębie danego środowiska o optymalnych dla danego organizmu warunkach życia lub optymalnej wartości określonego czynnika, np. temp., wilgotności.
ekol. termin używany dawniej do opisywania zakresu reakcji organizmu na działanie określonego czynnika środowiskowego.
występowanie na różnych obszarach gatunków spokrewnionych i bliskich ekologicznie, należących do podobnych form życiowych, pełniących takie same funkcje w ekosystemach (wikarianty).
ekologia
nauka o strukturze i funkcjonowaniu przyrody na różnych poziomach organizacji, ekonomika przyrody;
[gr. oíkos ‘mieszkanie’, ‘gospodarstwo’, ‘środowisko’, lógos ‘słowo’, ‘umysł’, ‘rozprawa’, ‘wiedza’],
