bezodrzutowych
Encyklopedia PWN
rodzaj broni palnej, w której reakcja gazów prochowych wypływających z lufy w kierunku przeciwnym do ruchu pocisku powoduje, że podczas strzału nie występuje zjawisko odrzutu (odrzut broni);
działo charakteryzujące się brakiem odrzutu podczas strzału, dzięki specjalnej konstrukcji zamka, lufy i naboju.
broń palna (lufowa) służąca do wyrzucania pocisków o kalibrze ponad 20 mm dzięki energii (ciśnieniu gazów) wyzwalanej podczas spalenia materiału wybuchowego miotającego (prochu);
lufa
część broni palnej, w której pocisk nabywa prędkości w określonym kierunku;
[niem.],
miotany na odległość przedmiot (amunicja), przeznaczony do rażenia celu lub wykonania innego zadania — np. zadymienia terenu, rozrzucenia ulotek;
rodzaj broni miotającej, która do napędu pocisków wykorzystuje energię gazów powstających podczas spalania ładunku miotającego (napędowego);
