akustyczne
Encyklopedia PWN
językoznawca, fonetyk i fonolog;
kawitacja
powstawanie w cieczy pęcherzy próżniowych wypełniających się parą;
[łac. cavitas ‘jama’],
fiz. pomiarowe pomieszczenie zamknięte zapewniające warunki zbliżone do tych, w jakich występuje pole akustyczne dyfuzyjne (rozproszone);
fiz. powierzchnia ciała odbijająca regularnie i niemal całkowicie padające na nią promieniowanie (elektromagnetyczne, sprężyste, cząstek naładowanych);
aeroakustyka
dział akustyki zajmujący się zagadnieniami związanymi z generacją i propagacją dźwięku wywołanego zjawiskami aerodynamicznymi.
[gr. aḗr ‘powietrze’, akoustikós ‘dotyczący słuchu’],
zjawiska polegające na zmianie właściwości magnet. ośrodków materialnych (ciał stałych i cieczy tzw. magnetycznych) pod wpływem naprężeń i deformacji towarzyszących rozchodzeniu się fal sprężystych w tych ośrodkach i odwrotnie, na pojawieniu się naprężeń i deformacji ciał podczas ich magnesowania (magnetostrykcja);
