Stale konstrukcyjne
Encyklopedia PWN
stal (stopowa lub węglowa) przeznaczona na konstrukcje budowlane, części maszyn i urządzeń pracujących w temperaturze od –40 do 300°C, w nieagresywnym chemicznie środowisku;
stal
przerobiony plastycznie techniczny stop żelaza z węglem zawierający do 2,11% węgla oraz inne pierwiastki pochodzące z surowców i paliw stosowanych podczas otrzymywania stali (składniki zwykłe i domieszki) lub dodawane celowo (składniki stopowe).
[niem.],
stal maraging
wysokostopowa, niskowęglowa stal o zawartości do 0,03% węgla, do 18% niklu, 8–20% kobaltu, 3–10% molibdenu, 0,1–1,6% tytanu, ok. 0,1% aluminium;
[ang. martensite ‘martenzyt’, aging ‘starzenie’],
gałąź przemysłu obejmująca otrzymywanie metali z: rud i koncentratów, metalonośnych półproduktów z procesów metalurgicznych (pyły, szlamy z procesów elektrolizy i elektrorafinacji metali, głównie cynku i miedzi, oraz żużle), złomu (m.in. akumulatorowego), a także recykling oraz przeróbkę plastyczną odlanych do form metali (odlewanie) w zakładach przeróbki plastycznej (walcowniach, kuźniach, ciągarniach, prasowniach, tłoczniach) na półwyroby i wyroby gotowe, znajdujące zastosowanie w gospodarce, a zwłaszcza w przemyśle maszynowym, budownictwie i transporcie.
Bessemer 
, ur. 19 I 1813, Charlton (hrab. Hertfordshire), zm. 15 III 1898, Londyn,
angielski wynalazca samouk.
[bẹsımər]
Sir Henry , ur. 19 I 1813, Charlton (hrab. Hertfordshire), zm. 15 III 1898, Londyn,
dyfuzyjne nasycanie warstwy wierzchniej przedmiotów ze stali azotem w celu jej utwardzenia oraz zwiększenia odporności na ścieranie i zmęczenie;
