ŚWIĘTOKRZYSKIE GÓRY
Encyklopedia PWN
środkowa część Wyżyny Kieleckiej, między Wzgórzami Łopuszańskimi na zachodzie a Wyżyną Sandomierską na wschodzie;
wysoko położone fragmenty lądów, mniej lub bardziej rozczłonkowane, o dużych wysokościach względnych i nachyleniach stoków, oddzielone od sąsiednich wyżyn lub nizin wyraźną granicą naturalną.
geogr. góry o wysokościach do 500–600 m i dosyć małych wysokościach względnych, często zbliżone rzeźbą do wyżyn;
woj. w południowej części Polski; graniczy z woj.: mazowieckim (na północy), lubelskim (na wschodzie), podkarpackim (na południowym wschodzie), małopol. (na południu), śląskim (na zachodzie) i łódzkim (na północnym zachodzie);
park narodowy ustanowiony 1950; pow. 7695 ha, w tym pod ochroną ścisłą 2911 ha (2022), w G. Świętokrzyskich (rezerwat na G. Chełmowej ustanowiony 1920);
izolowane, kopulaste wzniesienie w Górach Świętokrzyskich, na północny wschód od Nowej Słupi;
