targ

targ,

w sensie gospodarczym — miejsce handlu w skali lokalnej, w znaczeniu prawnym — instytucja wymiany towarowej;

w średniowieczu organizowane na skrzyżowaniu szlaków handlowych, przy grodach, klasztorach, ośrodkach produkcji górniczej, przeprawach przez rzeki, początkowo kilka razy do roku, później raz w tygodniu; do XVIII–XIX w. najważniejsza instytucja handlu lokalnego. W Polsce targi funkcjonowały co najmniej od X w., w XI w. pojawiły się targi cotygodniowe; w XII w. w całym kraju (bez Pomorza) istniało ok. 200 ośrodków targowych; przy większych targach powstawała stała zabudowa (karczmy, kramy, komory celne, często kościół); zakładanie targów i płynące z nich dochody (cła, opłaty) należały do przywilejów władcy; od XII w. prawo utrzymywania targów było nadawane możnym duchownym i świeckim; często targi stawały się zalążkiem organizmów miejskich na długo przed ich lokacją na prawie niemieckim; miasta lokowane na tym prawie otrzymywały prawo targu w przywileju lokacyjnym. W późnym średniowieczu i czasach nowożytnych swobodne dotąd funkcjonowanie targów było ograniczane i poddawane ścisłej kontroli cechów i rad miejskich; od 2. połowy XIX w. znaczenie targów poważnie zmalało, asortyment zaś sprzedawanych towarów ograniczał się na ogół do artykułów spożywczych i rzemiosła wiejskiego; 1937 istniało w Polsce 1328 miejscowości targowych (737 wsi i 591 miast). Po II wojnie światowej targi pozostały ważną formą obrotu lokalnego. Terminem „targ” określa się także nowoczesnetargi międzynarodowe.