bukieciarstwo

bukieciarstwo,

sztuka układania kwiatów ciętych, zarówno ogrodowych, jak i dziko rosnących, a także innych części roślin, w różnorodne kompozycje (bukiety, wieńce, festony, stroiki i in.) — odpowiednio do okoliczności i miejsca.

znana od starożytności, łączyła elementy dekoracyjne i symbol.; najbogatsze formy bukieciarstwa, ściśle związane z symboliką filoz.-lit. i wierzeniami rel., rozwinęły się w Azji — m.in. w Indiach, Chinach, a zwłaszcza w Japonii (ikebana); w średniow. Europie dominowała w bukieciarstwie symbolika chrześc. (np. biała lilia — czystość, czerwona róża — krew męczeńska); od czasów nowoż. przeważał kierunek dekoracyjny zgodny z ogólnymi tendencjami stylowymi; w XIX w. bukieciarstwo upowszechniło się, wykształciły się specjalne formy bukietów biedermeierowskich i makartowskich (z suchych kwiatów), później secesyjnych; w XX w. bukieciarstwo cechuje wielorakość form o dużych wartościach artyst. i nastrojowych; są także widoczne wpływy jap. sztuki układania kwiatów.

Brueghel Jan (st.), Waza z kwiatami i owadami, ok.1600 — Muzeum Narodowe, Sztokholm

Manet Édouard, Bukiet fiołków i wachlarz — zbiory prywatne