Hera

Hera, Hḗra,

mit. gr. pierworodna córka Kronosa i Rei, siostra i małżonka Zeusa;

matka Aresa, Hefajstosa, Hebe; uchodziła m.in. za zazdrosną i mściwą, zwłaszcza w stosunku do swych rywalek (Io, Latony, Semele); atrybuty Hery — paw i kukułka, zwierzę ofiarne — krowa; jednym z gł. miejsc kultu Hery było Argos; w mitologii rzym. — Junona; wizerunki Hery były w starożytności dziełami najwybitniejszych rzeźbiarzy gr., m.in. Fidiasza (metopy Partenonu), Polikleta (posąg z chryzelefantyny Hera z Argos, niezachowany), Praksytelesa; występowały również w malarstwie wazowym (Waza François); najbardziej znane zabytki: głowa Hery z Olimpii, Hera z Samos, Hera Farnese (głowa), Hera Barberini, Hera Ludovisi, Hera Borghese; temat malarstwa nowoż. (m.in. Correggio, P.P. Rubens, F. Solimena, G.B. Tiepolo) i muzyki operowej (J.J. Fux).

Watteau Jean-Antoine, Sąd Parysa, 1720–21 — Pałac Charlottenburg, Berlin

Pestum, świątynia Hery, Herajon (południowe Włochy)