mumifikacja
wysychanie zwłok w warunkach naturalnych;
[łac. < arab.],
strupieszenie,
mumifikacja
Encyklopedia PWN
wysychanie skóry i narządów wewn. zwłok, które przez dłuższy czas znajdują się w suchym, przewiewnym i dość ciepłym środowisku, np. na pustyniach piaszczystych, w przewiewnych jaskiniach, na strychach, w przewodach wentylacyjnych; postępowanie zmierzające do trwałego wysuszenia zwłok (ludzkich czy zwierzęcych), poddawanie ich specjalnym zabiegom (balsamowanie zwłok); zwyczaj spotykany w różnych częściach świata, od III tysiącl. p.n.e. rozpowszechniony w staroż. Egipcie, gdzie wg wierzeń zabieg ten miał zapewnić życie pozagrobowe; mumifikacja ciała faraona lub dostojnika, trwająca ok. 70 dni, polegała na: usunięciu mózgu i wnętrzności, moczeniu zwłok w roztworze sody, odwodnieniu ich w soli, nasyceniu substancjami żywicznymi, wypełnieniu jamy brzusznej ziołami oraz ścisłym owinięciu bandażami lnianymi.
