Norwid Cyprian Kamil, Fortepian Szopena

Norwid Cyprian Kamil, Fortepian Szopena

(fragment)

 

 (Do Antoniego C...)

 

 La musique est une chose étrange!

 Byron

 L'art?... c'est l'art — et puis, voilà tout.

 Béranger

 

I

 

Byłem u Ciebie w te dni przedostatnie

Nie docieczonego wątku — —

— Pełne, jak Mit,

Blade jak świt...

— Gdy życia koniec szepce do początku:

„Nie stargam Cię ja — nie! — Ja, u–wydatnię!...”

 

II

 

Byłem u Ciebie w dni te, przedostatnie,

Gdy podobniałeś — co chwila, co chwila —

Do upuszczonej przez Orfeja liry,

W której się rzutu–moc z pieśnią przesila:

I rozmawiają z sobą struny cztéry,

Trącając się,

Po dwie — po dwie —

I szemrząc z cicha:

„Zacząłże on

Uderzać w ton?...

Czy taki Mistrz!... że gra... choć — odpycha?”

 

III

 

Byłem u Ciebie w te dni, Fryderyku!

Którego ręka... dla swojej białości

Alabastrowej — i wzięcia — i szyku —

I chwiejnych dotknięć jak strusiowe pióro —

Mięszała mi się w oczach z klawiaturą

Z słoniowej kości...

I byłeś jako owa postać, którą

Z marmurów łona,

Niżli je kuto,

Odejma dłuto

Geniuszu — wiecznego Pigmaliona!

 

IV

 

A w tym, coś grał — i co? zmówił ton — i co? powié,

Choć inaczej się echa ustroją,

Niż gdy błogosławiłeś sam ręką Swoją

Wszelkiemu akordowi —

A w tym — coś grał, taka była prostota

Doskonałości Peryklejskiej,

Jakby starożytna która Cnota

W dom modrzewiowy wiejski

Wchodząc, rzekła do siebie:

„Odrodziłam się w Niebie

I stały mi się arfą — wrota,

Wstęgą — ścieżka...

Hostię — przez blade widzę zboże...

Emanuel już mieszka

Na Taborze!”

 

V

 

I była w tym Polska, od zenitu

Wszechdoskonałości dziejów

Wzięta tęczą zachwytu — —

Polska — przemienionych kołodziejów!

Taż sama zgoła

Złoto-pszczoła!...

(Poznał-ci-że bym ją — na krańcach bytu!...)

 

VI

 

I — oto — pieśń skończyłeś — — i już więcéj

Nie oglądam Cię — — jedno — — słyszę:

Coś?... jakby spór dziecięcy — —

— A to jeszcze kłócą się klawisze

O nie dośpiewaną chęć:

I trącając się z cicha,

Po ośm — po pięć —

Szemrzą: „Począłże grać? czy nas odpycha?...”

C.K. Norwid Poezje, Kraków 1995