Lepanto, 1571
 
Lepanto, 1571
Wraz ze śmiercią Sulejmana Wspaniałego w 1566 roku dobiegł kresu złoty wiek Imperium Osmańskiego. Jego nieudolny następca Selim I kontynuował podboje ojca, ale już z gorszym skutkiem. Po zdobyciu weneckiego Cypru zawiązała się, za sprawą papieża Piusa V, koalicja państw chrześcijańskich nazwana Ligą Świętą. Przystąpił do niej, obok papiestwa, tylko Filip II — król Hiszpanii, Neapolu, Sycylii i Sardynii, władca Niderlandów i Mediolanu oraz Najjaśniejsza Rzeczpospolita Wenecka. Nie przyłączyły się do niej ani utrzymujące przyjazne stosunki z Wysoką Portą Francja i Rzeczpospolita Obojga Narodów, ani zajęte sytuacją wewnętrzną Rzesza i Moskwa. Ku wybrzeżom greckim wypłynęła wielka flota sojusznicza, złożona z ponad 300 galer i statków transportowych, na których płynęło ponad 50 tysięcy marynarzy i żołnierzy. Armadą dowodzili Don Juan d’Austria, przyrodni brat Filipa, naturalny syn cesarza Karola V i genueński admirał Giovanni Andrea Doria. U wejścia do Zatoki Korynckiej na spotkanie przeciwnika wypłynęła podobnie liczna, acz gorzej uzbrojona, flota turecka, dowodzona przez Alego Paszę. 7 października 1571 roku doszło pod Lepanto do walnego starcia. Siły chrześcijańskie, zwłaszcza usytuowana na prawym skrzydle eskadra Dorii, skutecznie odparły atak wroga i w kontruderzeniu rozproszyły i zniszczyły okręty sułtańskie. Ogromny sukces militarny został w znacznej mierze zaprzepaszczony politycznie wobec rozpadu Ligi. Koalicjanci zawarli odrębne traktaty pokojowe z Portą, sankcjonujące zyski tureckie (między innymi Cypr i Tunis). Oprócz złamania na długo impetu osmańskiego, bitwa miała ogromne znaczenie propagandowe, upamiętnione ustanowieniem 7 października świętem Matki Boskiej Różańcowej, której wstawiennictwu przypisywano wiktorię.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia