zwyczaj, prawo zwyczajowe,
prawo jedna z form powstania norm prawnych;
zwyczaj
Encyklopedia PWN
zwyczaj jest źródłem tzw. prawa zwyczajowego, polegającego na tym, że organ państwa rozstrzyga rozpatrywaną sprawę na podstawie zwyczaju przyjętego w danym społeczeństwie i sankcjonuje go przymusem państwowym. W Polsce do 1. poł. XIV w. (tj. do czasu ustanowienia statutów przez króla Kazimierza III Wielkiego) prawo sądowe kształtowało się niemal wyłącznie przez sankcjonowanie w praktyce organów państwowych norm prawnych opartych na zwyczajach; w okresie rozbicia dzielnicowego prawo zwyczajowe zaczęło nabierać partykularnego charakteru; dopiero po zjednoczeniu państwa większego znaczenia nabrało prawo stanowione, początkowo powtarzające przeważnie normy prawa zwyczajowego. W dawnej Polsce nie doszło do kodyfikacji, ujednolicenie prawa ziemskiego następowało głównie przez upowszechnianie w dużym stopniu od XV w. prawa zwyczajowego ziemi krakowskiej.
